کتاب حاضر، با معرفي آثار پيشگامان معماران طبيعي و هنرمنداني که فضاهاي همگاني يا قلمروي جمعي انسان‌ساخت را با طبيعت پيوند زده‌اند، تلاش آغازين هنرمندان عصر پسامدرن براي تنظيم رابطه روح و جسم انسان تشنه معنويت فطري را نشان مي‌دهد. پيشگامان معماري طبيعي براي بيان پديده‌اي که حقيقت شکنندگي و زيبايي محيط طبيعي است، ابتدا فضاي بسته گالري‌ها را رها کرده و خود به طبيعت آمده‌اند. آنان که در پستوها و زيرزمين‌ها آثار خود را بر لوح بيجان بوم‌هاي نقاشي نقش مي‌بستند، شاهکار خويش را در فرايند انتقال آثار هنري از فضاي بسته گالري‌ها به فضاهاي باز شهرها و مناطق بنا نموده‌اند. آنان با خروج از گالري، بينندگان آثار خويش را از محدوده بازديدکنندگان رسمي، روشنفکران و هنردوستاني که البته مي‌توانستند رابط هنرمندان و عامه مردم باشند خارج کردند.